بوشهر از جنوبی‌ترین شهرهای کشور در همسایگی خلیج همیشه فارس است.

این شهر با دو موقعیت طبیعی، کوهستانی و جلگه‌ای دارای زمستان‌هایی خنک و تابستان‌هایی گرم و مرطوب است.

مجاورت با خلیج‌ فارس و داشتن کیلومترها ساحل موقعیت استراتژیکی با اهمیتی به بوشهر داده است. به همین دلیل از دیرباز

برای احداث پایگاه دریایی و بندرگاه و تبادل فرهنگ و ثروت مورد توجه بوده است.

بوشهر را به دلیل داشتن ذخایر عظیم نفت و گاز پایتخت انرژی ایران نامیده‌اند.

در بوشهر نژادهای مختلفی نظیر نژاد آریایی، سامی، آفریقایی و ژاد وجود دارد.

تنوع نژادی و نیز قومی منجر به حضور رگه‌هایی از گویش‌های متنوع در زبان مردمان این سرزمین شده است.

مناسب نبودن جایگاه تولیدات دامی و کشاورزی در منطقه باعث شده است که در زمینه ی صنایع دستی پیشرفت قابل توجهی

حاصل نشود.

با این وجود از صنایع دستی و ماشینی بوشهر که بر اساس نیاز مردمان منطقه شکل گرفته می‌توان به مواردی نظیر گبه، گلیم،

نمد بافی، حصیر بافی، دولچه و سبد، سفال گری، لنج سازی، قایق سازی، تور بافی، زنبیل بافی اشاره کرد.

ره‌آورد بوشهر مسقطی، خرما، ارده، میگو و ماهی می‌باشد.

بناها و آثار تاریخی بوشهر

بناها و آثار تاریخی شهر شامل مراکز عبادی، مساجد و عمارت های دیدنی می‌شود که رد پایی تاریخی از دوران باستانی،

اسلامی و معاصر را در بردارد.

این آثار بر جای مانده حکایت از وجود نوعی هنر پیشرفته معماری در منطقه دارد که بهترین نوع آن بافت قدیم شهر است و از

مهم‌ترین جاذبه‌های بوشهر به شمار می‌آید.

از جمله آثار تاریخی شهر آب انبار قوام، آرامگاه اصفهانی، امام زاده میر محمد در جزیره خارک، بقعه خواجه خضر، خانه قاضی، خرابه‌های شهر لیان، قبر ژنرال انگلیسی، قلعه هلندی‌ها، عمارت ملک، کلیسای مسیح مقدس گور دختر،  معبد خدا دریا، موزه

مردم شناسی می باشد.

محله های قدیمی بوشهر

به دلیل بندری بودن بوشهر، بیشتر تاجران شهر خانه‌هایشان را نزدیک به بندر می‌ساختند و به همین دلیل بافت قدیمی

شهر به دریا نزدیک است.

بعضی‌ عمارت‌ها دو بخش مسکونی و تجاری داشته‌اند: بخشی که اهل منزل سکونت می‌کردند و بخش دیگری به عنوان محل

کار و کسب صاحب خانه.

زندگی در مناطقی به گرمی جنوب باعث می‌شود که مردم تا جایی که می‌توانند از طبیعت برای خنک شدن استفاده کنند.

یکی از این راه‌ها، استفاده از معماری بهینه است. یعنی چه؟ یعنی دیوارها، حجره‌ها، پنجره‌ها و طاقچه‌های خانه‌ها در بافت سنتی بوشهر طوری طراحی شده‌اند که نهایت استفاده را از جریان باد ببرند.

بیشتر بناهای این مناطق دیدنی بوشهر «شناشیر» دارند.

خیلی ساده بخواهیم بگوییم، شناشیرها در حقیقت نوعی بالکن‌ چوبی و کرکره‌ای‌ هستند که جلوی پنجره‌ها ساخته می‌شدند

و مشرف به حیاط کوچه بوده‌اند.

در فصل‌های بهار و تابستان، این شناشیرها پر می‌شوند از گلدان‌های پرگل!

اگر به بافت سنتی بوشهر سر زدید، حواس‌تان به درهای چوبی این منطقه نیز باشد. در ساخت این درها از هیچ میخ یا بست

فلزی استفاده نشده و دق‌الباب‌های زیبایی دارند.

محله‌های دهدشتی، شنبدی، کوتی و بهبهانی چهار محله‌ی قدیمی و از مهمترین مناطق بوشهر محسوب می‌شوند.

همچنین بهتر است بدانید که شناشیر را به صورت «شناشیل» هم می‌گویند.