آیات مشهور تفسیر سوره ص مکارم شیرازی :

آیه ۲۳: اختلاف دو برادر بر سر گوسفندان در تفسیر سوره ص مکارم شیرازی

آیه ۲۳ در مورد اختلاف دو برادر بر سر گوسفندان و خواسته داوری از حضرت داود است:

“درباره این اختلاف دو برادر که یکی نود و نه گوسفند داشته و دیگری یک گوسفند، داود گفت: «این برادر من است. او نود و نه گوسفند دارد و من یک گوسفند. او گفت: بسپارش به من و در مکالمه با من غلبه کرده است.»

توجه به این نکته در روایات است که در دعاوی قضایی، قاضی باید از هر دو طرف مطالبه و دلیل بخواهد و در قضاوت خود شتاب نکند. این در حالی است که داود بدون مطالبه دلیل از مدّعی خواسته و حکم داد که این کار نادرست و ستم‌آمیز است.”

آیه ۲۹: نزول قرآن و تدبر در آن ،تفسیر سوره ص مکارم شیرازی

آیه ۲۹ یکی از آیات مشهور سوره ص است که درباره نزول قرآن و تدبر در آن حکم می‌کند:

“این کتابی مبارک است که ما آن را به تو نازل کرده‌ایم تا مردم بر آیات آن تفکّر کنند و خردمندان از آن پند ببرند.”

واژه “انزلناه” در اینجا به نزول دفعی قرآن اشاره دارد که با تدبر و تذکّر مطابقت دارد. مفسران معتقدند که قرآن، کتابی است که برای تأمل و تدبر آیات آن به دنیا آمده است.

آیه ۷۵: خودداری ابلیس از سجده کردن برای آدم در تفسیر سوره ص مکارم شیرازی

آیه ۷۵ در مورد خودداری ابلیس از سجده کردن برای آدم است:

“ابلیس گفت: «این که از دستان تو آفریده شدم، من را از سجده برای او باز داشته است؟ آیا برتری داشتی یا از جمله بالاترین‌ها بودی؟!”

مفسران درباره “عالین” احتمالاتی را ذکر کرده‌اند، از جمله کسانی که برتری و بالاترین‌ها هستند، گروهی از فرشتگان به نام مهّمین، یا کسانی که اهل استکبار و تکبّر هستند.

آیات ۸۲ و ۸۳: ناتوانی ابلیس از گمراه ساختن مخلوصین

“شیطان گفت: «با عزّت و جلال تو، همهٔ آنها را اغوا خواهم کرد، مگر بندگان پاکدل تو.»

تنها گروهی که ابلیس ناتوان از گمراه ساختن آنان را اعلام کرد، مخلوصین بودند. این ناتوانی به دلیل عظمت و پایداری اخلاقی مخلوصین بوده و ابلیس نمی‌تواند آنان را فریب دهد.”

آیه ۲۶: بزرگی و اهمیت منصب قضاوت

تفسیر سوره ص مکارم شیرازی ،آیه ۲۶ در مورد بزرگی و اهمیت منصب قضاوت در اسلام است:

“داودا! ما تو را خلیفه در زمین قرار دادیم، پس در میان مردم با حقّ داوری کن و از راه هویت پیروی نکن که تو را از راه خدا بر دارد. کسانی که از راه خدا گمراه شوند، عذابی سخت برای آنان خواهد بود، چرا که روز حساب را فراموش کرده‌اند.”

آیه ۲۶ را دلیل بر عظمت منصب قضاوت و تأکید بر اجتناب از تبعیت از هویت در قضاوت دانسته‌اند.