هرکدام از ما در زندگیمان ممکن است زمانی احساس شکست بکنیم و برای روبرو شدن با مشکلاتمان به کمک نیاز داشته باشیم. باتوجه به موسسه ملی سلامت روان، بیش از 30 میلیون آمریکایی برای روبرو شدن با احساسات و مشکلاتشان که فراتر از کنترل آنها به نظر می رسند، نیاز به کمک دارند_مشکلاتی که در مورد ازدواج یا رابطه، وضعیت خانواده یا روبرو شدن با مسئله از دست دادن شغل، مرگ یک عزیز، افسردگی، اضطراب، فرسودگی روانی یا استفاده بیش از حد از مواد مخدر می باشند. زیانها و اضطرابهای زندگی روزمره میتوانند گاهی به طور قابل توجهی تضعیف کننده باشند. گاهی ما به کمک خارجی از سوی یک فرد حرفه ای آموزش دیده و دارای مجوز نیاز داریم تا بر روی این مشکلات کار کنیم. روانشناسان از طریق درمان به مردم سنین مختلف کمک میکنند تا زندگی سالمتر و ثمربخشتری داشته باشند.

درمان را درنظر بگیرید اگر…

-احساس شکست میکنید و حس طولانی از ناتوانی و غم دارید و علی رغم تلاشهای شما و کمک از سوی خانواده و دوستان، به نظر نمی رسد که مشکلات شما بهتر شوند.

-انجام کارهای روزمره برای شما کار دشواری است: مثلاً نمیتوانید بر روی وظایف کاریتان تمرکز کنید و در نتیجه، عملکرد شغلی شما آسیب می بیند.

-بیش از حد نگرانید، انتظار بدترینها را دارید یا دائماً تحت فشارید.

-کارهای شما برای خودتان یا دیگران مضر است: مثلاً الکل زیاد می نوشید، از مواد مخدر استفاده می کنید یا بیش از حد پرخاشگر یا اهل بحث و جدل هستید.

روانشناس کیست و روان درمانی چیست؟

روانشناسانی که در روان درمانی و سایر اشکال درمان روانشناختی تخصص دارند، افراد حرفه ای هستند که بسیار آموزش دیده هستند و در حوزه های رفتار انسان، ارزیابی سلامت روان، تشخیص و درمان و تغییر رفتار مهارت دارند. روانشناسان با بیماران کار میکنند تا احساسات و نگرشهایشان را تغییر دهند و به آنها کمک کنند تا سالمتر شوند و الگوهای رفتاری موثرتری داشته باشند.

روانشناسان از شیوه هایی استفاده میکنند که از لحاظ علمی معتبر هستند تا به افراد کمک کنند تا افکار، احساسات و رفتارهایشان را تغییر دهند. رفتاردرمانی، یک تلاش مشارکتی بین فرد و روانشناس است. رفتاردرمانی محیط پشتیبانی را فراهم میکند تا در مورد نگرانیها و احساسات به طور آشکار و محرمانه صحبت شود. روانشناسان حفظ کردن رازداری شما را بسیار مهم می پندارند و به پرسشهای شما در خصوص آن شرایط نادر پاسخ می دهند، زمانی که اطلاعات محرمانه باید به اشتراک گذاشته شوند.

هنگام انتخاب کردن، چه چیزی در نظر گرفته می شود

روانشناسان و مراجعه کنندگان با یکدیگر کار می کنند. تناسب درست بین آنها اهمیت دارد. اکثر روانشناسان توافق دارند زمانی که صلاحیت روانشناس مشخص می شود، عامل مهم در تعیین کار کردن یا نکردن با یک روانشناس مخصوص، سطح راحت بودن شما با آن روانشناس است. اینکه شما با روانشناس خود تناسب خوب داشته باشید، اهمیت زیادی دارد. روانشناسی را انتخاب کنید که با او احساس راحتی می کنید.

پرسشهایی که باید مطرح شوند

-آیا شما به عنوان یک روانشناس مجوز دارید؟ چند سال است کار روانشناسی را انجام می دهید؟

-من احساس (اضطراب، ناراحتی، افسردگی و غیره) داشته ام و مشکلاتی (با شغلم، ازدواجم، غذا خوردنم، خوابیدنم و غیره) دارم. در کمک کردن به افراد در مورد این نوع مشکلات، چه تجربه ای دارید؟

-حوزه های مهارت شما چه مواردی است_مثلاً کار کردن با کودکان و خانواده ها؟

-از چه نوع درمانهایی استفاده می کنید و آیا این درمانها برای روبرو شدن با این نوع مشکل یا مسئله من، موثر بوده اند؟

-دستمزد شما چقدر است؟ (دستمزدها معمولاً براساس جلسه 45 تا 50 دقیقه هستند). آیا سیاست دستمزد شما دارای جدول تطبیق با درآمد افراد است؟

-چه بیمه هایی می پذیرید؟ آیا شما پرداخت مستقیم یا پرداخت از سوی شرکت بیمه من را می پذیرید؟ آیا شما بیمه Medicare یا Medicaid را می پذیرید؟

چه صلاحیتهایی باید جستجو شود

پس از فارغ التحصیلی از کالج، روانشناسان به طور متوسط 7 سال را در پژوهش و آموزش دکترا سپری می کنند، قبل از اینکه مدرک دکتری را دریافت کنند. به عنوان بخشی از آموزش حرفه ای، قبل از اینکه آنها بتوانند به طور مستقل در عرصه مراقبت از سلامت فعالیت کنند، باید دوره انترنی بالینی تحت نظارت را در یک بیمارستان یا محیط سلامت سازمان یافته سپری کنند و حداقل یک سال تجربه فوق دکترا تحت نظارت داشته باشند. این ترکیب آموزش سطح دکتری و دوره انترنی بالینی است که روانشناسها را از سایر افراد مراقبت کننده از سلامت روان متمایز می کند.

روانشناسان از سوی دولت یا حوزه قضایی که در آن فعالیت می کنند، باید مجوز یا پروانه داشته باشند. هدف قوانین پروانه حمایت از مردم از طریق محدود کردن پروانه به افرادی است که در انجام کار روانشناسی تعریف شده توسط قانون دولتی، صلاحیت دارند. در بسیاری از کشورها، تمدید پروانه بستگی به نشان دادن صلاحیت پیوسته دارد و مستلزم ادامه دادن تحصیلات است. علاوه براین، اعضای APA در مورد قانون سختگیرانه اخلاق حرفه ای توافق دارند.